U ostavštini Ivana Lončarića Papića koja se čuva u knjižnici u Selcu ima puno zapisa i dokumenata iz povijesti Selca i cijelog Vinodola. Navode se razni događaji i osobe u ponekad dramatičnim okolnostima koje su nadahnule Papića da nekad napiše pjesmu, priču, ili naslika akvarel ili grafiku, a nekad bi znao i objediniti tekst i sliku.
Prema dnevniku Ratimira Gregurića a i prema dokumentima pronađenim u Selcu bio je dosta povezan s Grregurićem. Lončarić je na jednom pismu Ratimira Gregurića zabilježio datum njegove smrti te dan pogreba kao i to da mu je on održao nadgrobni govor.
Kao posebno zanimljiv prenijet ću tekst Ivana Lončarića Papića o razbojničkom prepadu na crikveničkog poštara 1810. godine za vrijeme francuske vladavine. Poštu je prema Papiću prenosio netko iz obitelji Car koja je imala nadimak Pećine, a inače su stanovali na Petaku.
Tekst je Papić napisao vjerojatno prema pričanju nekog starijeg Crikveničana, a vraća nas u prošlost i samim govorom.
- Za vrime napoleonove vojne oko 1810. leta nosil je poštu zi Crekvenice va Novi i otuda nazad neki od PEĆIN. Poštu j' nosil va Torbe odi kože …i kada j' prešal va Crekvenicu pernesal je rasparanu torbu i po obrazeh je bil vas zgreben… Rekal je da gaj' tamo na „Dumbokom“ z'med Novoga i Selac ćapal jedan čovik za vrat i da gaj' otel zadavit… da mu je znel torbu i da juj' rasparal kosericun i daj' neč znel zi nutri… ondaj' hitil torbu i pobegal je zgoru nekamo va breg… va goru.
Obćina… sudac obćinski… poštar … ča je… ča nij'…ki je ki nij' …
Treti dan prešal je zi Riki (Francez napulionov) Oni su spićivali…livo desno… i naizad su zeli „Pećinu“ sobun v'Riku i zaprli su ga na ratni brod frigadu va riškon porti vani. Kada ga nij' bilo nikuliko dan nazad, si su bili va velon strahi a najmreć rodbina, pa jih je šlo desetak va skomeržinoj ladvoj v'Riku. Zi Crekvenice su šli rano – rano o polnoće i vozili su na se pleća i minjivali su se …i kada su prešli v' Reku ala… ravno na frigadu ( fregate ) Prižentali su se uz brod, ali ih je profoz tiral ala, ala… via.. a oni nisu znali .. ča ni zač. Onda su njin dopovideli, da moraju poć na drugu (lijevu) bandu broda, zač je tamo mesto za njih – najmreć prava j' banda broda za oficire a liva za momčad. Kada j' bila deveta ura pustilo jih je na brod i dopovideli su poč su prišli, i zač su prišli. Onda j' prišal kumandant od frigadi. On nij' znal po naški, nego j' bil pokraj njega jedan soldat ki j' njemu dopovidel. Kada smo mu se dopovideli, onda nan je rekal. Ote doma, čovik će bit ovdi na spićivanju još 5-6 dan, i onda ćemo ga pustit doma. Fala lipa, smo rekli i ala voga, nazada va Crkvenicu.
Kada smo prišli na Crkvenicu, ladva j' ostala na meli, a punoj' svita prišlo pred ladi. Skomerža j' šal na provu, pa j' stojeć zi provi rekal svitu. Ljudi poslušajte ča Van govorin: (Uprl je dva prsta (palac i kažiprst) u svoje oči) Evo su oče ke su videle, kumandanta od fregadi (ondaj prston uprl va usta) Evo su usta ke su govorele zi komandanton od frigadi (onda j' kažiprston pokazal na uha) Evo su uha, ka su poslušale čaj govorel komandant od frigadi . – Rekal je da će ga pustit za 5-6 dan, kada bude gotovo spićivanje …Tako van je i tako van govorin … ča san videl, časan čul i ča san rekal … Pećina j' po ton prišal doma. Rekli su mu… ote doma … nemoremo niš pronać … a Vi ki najbolje se znate nećete da govorite istinu !“
Tražeći po starim crkvenim knjigama pronašao sam u stališu duša iz 1821. godine obitelj Car, a s nadimkom Pećina povezao sam ih preko starog spomenika na gradskom groblju. Spomenik je dopremljen iz groblja zvanog Pod ulikvini (sadašnja Gradska plaža) a tekst na njemu napisan govori o smrti Ivana Czara Pecine koji je 1849. godine umro od kolere u dobi od 45 godina. Prema stališu duša rođen je 1804. godine od oca Luke Cara Lukina i majke Margarete. Isti Luka Car imao je još tri sina koji su rođeni od 1797. do 1810. godine. On sam rođen je 1771. godine i najvjerojatnije je on sudionik priče - poštar koji je doživio razbojnički napad.
Kako u to doba ilirske provincije pod upravom maršala Marmonta nisu imale sređenu upravu jer je tek 15. travnja 1811. godine donesen dekret o uređenju ilirskih pokrajina, to je najvjerojatnije taj akt razbojstva istraživala vojska, odnosno napadnuti poštar dopremljen je na ratni brod u Rijeci što se poklapa s pričom koju nam je prenio Ivan Lončarić Papić. On je i sam bio poštar pa je sigurno i to utjecalo da zabilježi zanimljivu priču.